
Ένας Καναδός Συνταγματάρχης του Α' Παγκοσμίου πολέμου, ο Μακ Κρήη βλέποντας τη μεγάλη σφαγή και τις άπειρες κόκκινες παπαρούνες που σκέπαζαν τους κάμπους της Φλάντρας εμπνεύστηκε τους εξής στίχους:
Στης Φλάντρας τώρα τους πλατειούς τους κάμπους που μας ζώνουν,
οι παπαρούνες σε σειρές ανάμεσα σταυρών φυτρώνουν,
που σημαδεύουν τη θέση μας.
Πετάνε στον ουρανό οι κορυδαλλοί, εξαίσια τραγουδάνε,
μα πνίγουν το τραγούδι τους των κανονιών οι τρόμοι.
Οι πεθαμένοι είμαστε εμείς. Ζούσαμε χτες ακόμη.
Νοιώσαμε τη χρυσή αυγή και τη φλογάτη δύση
πολύ αγαπήσαμε, πολύ μας είχαν αγαπήσει.
Και τώρα νεκροί κοιτόμαστε στα χώματα της Φλάντρας.
Στη μάχη τώρα εμπρός εσείς, εμείς δε βαστάμε.
Σε σας από τα χέρια μας που πέφτουνε, τη δάδα μας πετάμε.
Κρατήστε τη ψηλά, δική σας μένει.
Σας λέμε οι πεθαμένοι.
Στον όρκο αν απιστήσετε που τις ψυχές μας δένει,
ύπνο ποτέ δε θαύρουμε, και ας θα κοιτούμε,
τις παπαρούνες κόκκινες στα χώματα της Φλάντρας.
(«Στους κάμπους της Φλάντρας», μετάφραση Λευτέρη Γιαννίδη)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου